#537 'Wszystko mam bardziej. Życie w spektrum autyzmu' Jacek Hołub

 

Czekam niecierpliwie na każdy kolejny reportaż autora, bo idealnie trafia on z tematyką, która za każdym razem jest niesamowicie interesująca. Czy tym razem również tak było?

'Była przekonana, że wszyscy czują i odbierają świat tak samo jak ona. Tylko że wszyscy inni dawali sobie z tym radę, a ona nie. Czuła się gorsza, dziwna, przewrażliwiona. Obwiniała się o to, jaka jest.'

Życie w spektrum autyzmu z pewnością nie jest łatwe. Wiele osób decyduje się na diagnozę już jako osoba dorosła i wpływa na to wiele czynników. Autor przedstawił historie skrajnych osób z różnymi rodzajami spektrum. Poznajemy ich życie, spojrzenie na świat, ale i drogę do diagnozy i to jak wpłynęła ona na ich funkcjonowanie.

Jak w przypadku każdego reportażu, jedne historie były bardziej interesujące, a inne trochę mniej. Niemniej całość w moim odczuciu jest naprawdę ważna, a książka nie jest szczególnie długa, więc każdy powinien ją przeczytać.

'Są takie mózgi, które potrzebują dookreślenia, domknięcia, skategoryzowania, bo niepewność męczy.'

Jak dla mnie, autor jest mistrzem w reportażach, o trudnych, ale życiowych problemach. Nie ocenia, nie przedstawia swojej wersji, ani swoich poglądów. Przedstawia czytelnikowi historie bohaterów takie, jakie są - bez koloryzowania i omijania niewygodnych kwestii. Sięgając po książki autora wiem, że się nie zawiodę i jednocześnie maksymalnie poszerzę swoją wiedzę na tematy, które bezpośrednio mnie nie dotyczą, a są istotne. Polecam każdemu i czekam na kolejne tytuły!

'Ale mam w głowie, że to nie ze mną jest coś nie tak, tylko ze społeczeństwem, które nie akceptuje inności.'

OCENA: 9/10

~A.

Czytaj dalej »

#471 'Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu' Agata Romaniuk

 

Reportaż miałam już na półce od jakiegoś czasu, jednak ostatecznie zaczęłam przygodę z autorką od innego tytułu. W międzyczasie postanowiłam jednak sięgnąć też i po tę książkę. Czy było warto?

'Małżeństwo jest jak sznurek. Jeśli każde z was będzie ciągnąć w swoją stronę, pęknie. Musicie uważać,a czasem odpuścić.'

Opowieści z Omanu są dokładnie tym, co sugeruje tytuł. Autorka spędziła czas w Omanie i przeprowadziła rozmowy z wieloma bohaterami. Najczęściej z kobietami. Nie oceniała, po prostu słuchała. A było czego, bo to zupełnie inna kultura niż nasza. Zupełnie inne podejście do życia, małżeństwa, miłości, dzieci. Mogłoby się wydawać, że gorsze. Ale czy na pewno?

'Zawsze mi się to wydaje upokarzające, że musisz kręcić biodrami, starać się żeby cię zauważył, żeby cię chciał. Ile rozczarowań. Miłość to krucha podstawa związku. Wolałam tego nie przeżywać.'

Wychodzę z założenia, że zawsze warto jest poszerzać swoje horyzonty i jednocześnie utwierdzać się w przekonaniu, że nasz punkt widzenia nie jest jedyny. Tak było w tym przypadku, bo kobiety, z którymi rozmawiała autorka żyją zupełnie inaczej niż my, ale to nie znaczy, że lepiej czy gorzej. One uważają, że ich postrzeganie świata jest dla nich najlepsze, tak jak nasze jest najlepsze dla nas. Dlatego też warto przeczytać ten reportaż. Aby zobaczyć, jak ludzie żyją w innych, często niedostępnych dla nas miejscach. Polecam!

'Siła nie polega na tym, żeby wymusić swoje. Siła to cierpliwość i umiejętność odpuszczenia w rzeczach mało ważnych.' 

OCENA: 7/10

~A.

Czytaj dalej »

#319 'Beze mnie jesteś nikim. Przemoc w polskich domach' Jacek Hołub

 

Czytałam poprzednie reportaże pana Jacka i zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Do tego stopnia, że bez zastanowienia postanowiłam zamówić i przeczytać ten najnowszy. Czy okazał się równie dobry?

'Na ogół krzywdziciel jest silniejszy fizycznie, ale równie dobrze może być bardziej odporny psychicznie, pozbawiony zahamowań, mieć wyższą pozycję społeczną, ekonomiczną lub prawną.'

Autor tym razem postanowił z wielu perspektyw przedstawić problem przemocy w polskich domach. Poznajemy historię zarówno ofiar, jak i samych sprawców. Przemoc w domach to nie tylko bicie pod wpływem alkoholu, to także przemoc psychiczna, czy gwałty. Poszkodowany może być każdy: kobieta, dziecko, a nawet mężczyzna.

Poznajemy wiele historii, nad którymi trzeba chwilę się zatrzymać. Ogrom cierpienia i bólu jest wręcz niewyobrażalny. Wiele osób do czasu przeczytania relacji poszkodowanych, a nawet oprawców może nie zdawać sobie sprawy, do czego są oni zdolni. W moim przypadku tak właśnie było. Liczby i fakty mówią same za siebie, a jednak trudno w to wszystko uwierzyć.

'Ludziom się wydaje, że jak nie ma siniaków, to nie ma przemocy.'

Reportaż bardzo rzetelny i dokładny. Tematyka równie trudna, co poprzednio, jednak zdecydowanie inna. Coś mi nie przypasowało, co nie oznacza, że książka jest zła. Po prostu nie do końca dla mnie. Jednak mimo wszystko uważam, że każdy powinien ją poznać. Poruszane tematy są bardzo ważne i jednocześnie przerażające. To, co dzieje się w polskich domach jest dla mnie nie do ogarnięcia. Przeczytajcie koniecznie.

'Myślenie, że mężczyzna jest odpowiedzialny za los własny, kobiety i dzieci, powoduje przyzwolenie na patologię.

OCENA: 6/10

~A.

Czytaj dalej »

#297 'Tu jest teraz twój dom. Adopcja w Polsce' Marta Wroniszewska

 

Wkręciłam się w reportaże. Na tę chwilę wybieram tematycznie w ramach Wydawnictwa Czarnego, więc mam ich pod dostatkiem i dokupuję ciągle nowe. Czy ten okazał się wystarczająco dobry, aby polecić go dalej?

'Matka mnie wymyśliła, stworzyła postać, wyobrażenie dziecka, bawiła się w dom. Była jak mała dziewczynka, która dostała lalkę. Jak gdybym był pustą skorupą do ubierania.' 

Adopcja jest ciężkim, a jednocześnie bardzo istotnym tematem. W naszym kraju żyje wiele dzieci, które nie mają domu, rodziny. Autorka przybliża temat adopcji, pokazuje czytelnikowi jak cały proces wygląda z różnych perspektyw. Okazuje się, że wcale nie jest tak kolorowo. Nie wystarczy podjąć decyzji, aby dać dziecku dom. Papierologia wydaje się nie mieć końca, a dzieci czekają. Czy tak powinno to wyglądać?

Autorka przeprowadziła wywiady zarówno z rodzinami adopcyjnymi, zastępczymi jak i samymi osobami, które zostały adoptowane. Otrzymujemy garść bardzo ciekawych informacji, możemy zagłębić się w tematykę. Fakty są subiektywne, w żaden sposób zachowania osób występujących w reportażu nie zostały ocenione. Bardzo doceniam takie podejście do sprawy.

'Dali mi szansę na najlepsze życie, jakie mógłbym sobie wymarzyć. Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, dowodem na to, że można pokochać obcego człowieka.'

Książka bardzo potrzebna, a jednocześnie poruszająca trudny temat. Dlaczego? Przytaczając słowa jednego z bohaterów, adopcja w naszym kraju to temat tabu. Nie mówi się o niej, chociaż występuje na dużą skalę. Właśnie dlatego każdy powinien przeczytać ten reportaż. Aby odczarować temat i dać głos dzieciom. Bo to o ich dobro chodzi, prawda? Polecam każdemu!

'Adopcja wciąż jest w Polsce czymś mrocznym, czymś, do czego ludzie nie przyznają się otwarcie.'

OCENA: 9/10

~A.

Czytaj dalej »

#293 'Więźniarki' Drauzio Varella

 

Kolejny reportaż, na który się zdecydowałam. Tym razem tematyka więzienna. Czy warto było go przeczytać?

'Tutaj praca, dyscyplina i dobroć odkupują popełnione występki i pozwalają człowiekowi wrócić do życia w społeczeństwie.'

Autor przybliża nam miejsce zakładu karnego dla kobiet w São Paolo. Jest to niejako miasto w mieście, tyle że za murami. Wiele struktur, miejsc pracy, ale jednocześnie cel więziennych. Każda kobieta ma swoje stanowisko pracy, zadania do wykonania, które powtarz każdego dnia. Społeczeństwo często zapomina o kobietach więzionych za murami, nikt ich nie odwiedza. Na czas wyroku zostają one wykreślone z życia społecznego, nie mają kontaktu z rodziną czy dziećmi. 

Poznajemy indywidualne historie więźniarek, ale też ogólne fakty. Całość się ze sobą przeplata, dzięki czemu otrzymujemy dawkę informacji, która nie nudzi. W kraju, gdzie ponad pół miliona kobiet to więźniarki nie jest łatwo. Szerząca się bieda prowadzi do skrajnych czynności, jak prostytucja czy dilerka narkotyków. Dziewczynki w bardzo młodym wieku stają się matkami, a z wiekiem dzieci tylko przybywa. Cała ta otoczka nie pomaga w tym, aby prowadzić godne życie. A pieniądze jakoś trzeba zdobyć, prawda? Koło się toczy, a w samym środku pozostają kobiety, które za wszelką cenę chcą sobie poradzić.

'Jeżeli zgodnie z ludowym porzekadłem milczenie jest złotem, zakład karny to całkowicie wyeksploatowana kopalnia tego kruszcu. W porównaniu z nią targ rybny jest klasztorem buddyjskim w Tybecie.'

Bardzo ciekawy reportaż, uświadamiający sposób, w jaki żyją kobiety w São Paolo i okolicach, a w szczególności ta ich część, która przebywa w więzieniu. A życie tam nie jest łatwe, zwłaszcza w uboższych dzielnicach. Czytając ma się wrażenie, że urodzenie się w takim miejscu prędzej czy później prowadzi na złą drogę i w efekcie do więzienia. Jesteście ciekawi historii więźniarek? Polecam!

'Gdyby sądzić tylko po historiach, które opowiadają skazane kobiety, żadna nie jest niczemu winna.'

OCENA: 7/10

~A.

Czytaj dalej »

#287 'Miła robótka. Polskie świerszczyki, harlekiny i porno z satelity' Ewa Stusińska

 

Kolejny reportaż, który zachęcił mnie swoją tematyką i przyciągnął okładką. Czy okazał się równie dobry jak poprzednie tytuły, które mam już za sobą?

'Czy jedynym poprawnym politycznie wyborem jest dziś zamknięcie wszystkich magazynów porno i oddanie pola pornografii internetowej, pozostającej w rękach anonimowych amatorów lub światowych gigantów hardcore'u?'

Temat pornografii i jej historii jest jednocześnie kontrowersyjny i ciekawy. Zainteresował mnie od pierwszego spojrzenia na okładkę. Autorka przedstawiła wiele faktów, zarówno historycznych jak i teraźniejszych. Przypomniała mi jak to było chodzić do wypozyczalni kaset VHS - i chociaż wędrowałam tam z rodzicami po bajki, przypomniałam sobie, że filmy dla dorosłych też miały swój dział, oddzielony taśmą, z zakazem wstępu bez pozwolenia.

Autorka oddała klimat tamtych czasów i przedstawiła wiele ciekawych historii, ale jednocześnie też wiele faktów, które mnie znudziły. Być może samej historii było za dużo? Relacje ludzi, którzy korzystali z anonsów towarzyskich było niewiele, a to one okazały się najciekawsze. Fakty historyczne najzwyczajniej w świecie mnie nudziły.

Reportaż jak dla mnie okazał się tylko w połowie dobry. Jednocześnie wciągał mnie i nudził. Dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy, ale też wiele faktów było nużących. Nie polecam, ale i nie zniechęcam. Z pewnością każdy znajdzie coś dla siebie. Ja znalazłam tylko połowicznie.

'Pornografia przestała być jedynie zjawiskiem towarzyszącym oficjalnej kulturze. Stała się jej głównym nurtem.'

 OCENA: 5/10 

~A.

Czytaj dalej »

#280 'Urobieni. Reportaże o pracy' Marek Szymaniak

 

Szczerze mówiąc, od kiedy zaczęłam czytać reportaże, nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po kolejny. Tym razem wybór padł na powyższy tytuł. Czy warto było go poznać?

'Niczym się nie interesowałem. Zbyt długa praca otępia. Człowiek staje się więźniem pracy. Marzy tylko o tym, żeby się wyspać. Dlatego unikam nadgodzin. Pracuję tyle, ile etatowcy.'

Zastanawialiście się kiedyś ile czasu tygodniowo pracuje przeciętny Polak? I przede wszystkim, za jaką stawkę? Autor przedstawia sekrety różnych branż. Bohaterowie opowiadają jak wygląda ich dzień pracy i jakie otrzymują za nią wynagrodzenie. Czy są w stanie przeżyć od pierwszego do pierwszego?

W dzisiejszych czasach większość ludzi w naszym kraju pracuje tylko i wyłącznie po to, aby przeżyć. Większość swojego życia spędzają w pracy, otrzymując najniższe krajowe wynagrodzenie. Skutkuje to w większości życiem w ubóstwie lub jeszcze gorzej. Nie sposób zaoszczędić większą kwotę, a co dopiero zainwestować w kupno własnego mieszkania. Nie jest tajemnicą, że wysokość zarobków nie idzie w parze z cenami chociażby żywności czy ubrań w sklepach. Nic więc dziwnego, że młodzi ludzie nie chcą tak żyć, a jedynym wyjściem z tej sytuacji jest wyjazd do innego kraju i zarobienie tam konkretnych pieniędzy.

'Poczułem, że kiedy się zepsuję, to wymienią mnie jak uszkodzoną zębatkę.Interes będzie kręcił się dalej, a o mnie nikt nawet nie wspomni.'

Reportaż otwiera oczy na wiele spraw. Jeśli komuś się udało i otrzymuje godziwe wynagrodzenie za swoją pracę, a dzięki temu może żyć na chociażby normalnym poziomie to najzwyczajniej w świecie ma szczęście. Nie każdemu jednak się udaje i bohaterowie książki są tego przykładem. Warto na chwilę się zatrzymać, przeczytać i być może podziękować losowi za to, co się ma. Tak po prostu.

'Nic więc dziwnego, że mimo strachu, osamotnienia wiele ofiar woli nie wychodzić z ukrycia i nie chce ryzykować utraty nie tylko pracy, ale i dobrego imienia.'

OCENA: 8/10

~A.

Czytaj dalej »

#271 'Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci' Jacek Hołub

 

Jak już się na coś uprę to nie łatwo mnie od tego odciągnąć. Dlatego też pochłaniam reportaże jeden za drugim. Czy ten tytuł okazał się równie wartościowy co poprzednie?

'Czuję się tak, jakby mnie nie było. Bo tak naprawdę mnie nie ma, nie istnieję jako ja. Nie mam swojego życia. Jestem dodatkiem do Justysi. Jesteśmy nierozłączne, cały czas się nią zajmuję. I nie widzę szansy, żeby to się miało zmienić.'

W Polsce rodzi się wiele dzieci o różnym stopniu niepełnosprawności fizycznej lub psychicznej. Autor przedstawił historię pięciu matek i ich dzieci. To właśnie one poświęciły swoje życie w walce o własne dziecko. Często walka jest nierówna, a efekty prawie niezauważalne. Kobiety robią wszystko, aby ich dzieciom żyło się chociaż odrobinę lepiej. Walczą o ich samodzielność, co często nie jest możliwe.

Najczęściej to właśnie kobiety poświęcają się opiece nad niepełnosprawnym synem czy córką. Mężczyzna jeśli jest to zatraca się w pracy. Zdarza się też tak, że po prostu odchodzi. Matka nie może odejść, prawda?

W naszym kraju przepisy są bardzo rygorystyczne. Kobiety z reportażu podjęły oczywisty temat aborcji. Naturalne jest, że ile osób tyle opinii, jednak każdy, kto podejmuje decyzję za kobiety powinien przeczytać te historie. Powinien zastanowić się nad tym, do czego mogą one doprowadzić i jak wygląda życie z nieuleczalnie chorym dzieckiem.

'Wciąż nasłuchuję. Ciągle coś mnie niepokoi. Jakby wisiał nad nami jakiś cień.'

Polecam tę książkę. Historie są bardzo przejmujące, jednak otwierają oczy na to jak wygląda życie z niepełnosprawnym dzieckiem. Ilu wymaga to wyrzeczeń i poświęceń od matek. Każdy powinien skupić się na lekturze tej książki, aby nauczyć się empatii i zrozumienia.

'Z boku każdy umie doradzać: że nie mogę poświęcać się całkowicie dziecku, bo na dłuższą metę nie dam rady, że powinnam dbać o swoje zdrowie.'

OCENA: 8/10

~A.

Czytaj dalej »

#270 'Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę' Lene Wold

 

Kolejny reportaż, po który postanowiłam sięgnąć. Tematyka zupełnie inna niż w przypadku poprzedniego, ale chcę rozszerzyć swoją wiedzę o świecie. Czy było warto?

'Bo gdybym pochodziła z bardzo konserwatywnej rodziny w Jordanii i została tamtego wieczoru zgwałcona, moje otoczenie uważałoby, że sama jestem sobie winna. I że trzeba mnie zabić, aby ocalić honor.'

W Jordanii prawo wobec kobiet jest bezwzględne. Zarówno za seks pozamałżeński jak i gwałt, czy akty homoseksualne mogą zostać zabite. Śmierć najczęściej zadawana jest przez członków rodziny, którzy chcąc ochronić swój honor, decydują się na najgorsze. Popełniają morderstwo, które przez rząd jest usprawiedliwiane. Bo przecież winą kobiety jest to, że została pozbawiona życia.

Autorka przedstawia historię Rahmana, Aiszy i Aminy. Ojciec, który zabił jedną córkę, a druga cudem uszła z życiem próbuje przedstawić swoją wersję wydarzeń. Wierzy, że to co zrobił znajduje swoje usprawiedliwienie. Jaki był powód jego działań? Aisza okazała się być lesbijką. Przecież to żadna zbrodnia, prawda? Niestety w Jordanii jest inaczej. Amina musiała ukrywać się w więzieniu. Została zamknięta za niewinność, aby uniknąć śmierci. Takie działania nie są zrozumiałe, prawda? Ja nadal ich nie rozumiem, ale chciałam poznać tok rozumowania Rahmana i Aminy. Nie rozwiało to w żaden sposób moich wątpliwości, mam wręcz więcej pytań niż odpowiedzi. Wiem natomiast co kieruje mężczyznami w tym kraju i dlaczego honor jest dla nich najważniejszy.

'Jedynie ojciec, który zabił własne dzieci, wie, co go do tego popchnęło. Jedynie brat, matka albo siostra, którzy brali udział w zabójstwie, wiedzą, co sami potem myśleli i czuli.'

Warto zainteresować się tym reportażem. Autorka zbierała materiał przez kilka lat, jest on poparty dowodami z wielu źródeł. Rozmowy są autentyczne, wszystko zdarzyło się na prawdę. Wciąga od pierwszych stron, nie można oderwać się od historii Aminy. Polecam wam tę pozycję!

'Wyrzuty sumienia, wszystko to, co bolesne i trudne, skomplikowane lub niejednoznaczne, można było wymienić na honor. To czyniło z honoru rzecz najcenniejszą na świecie. Coś, czego warto było bronić - za wszelką cenę i zawsze.'

OCENA: 8/10

~A.

Czytaj dalej »

#266 'Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera' Jacek Hołub

 

Postanowiłam w tym roku wyjść poza swoją strefę komfortu i sięgnąć po gatunki, których nie czytam. Pierwszym z nich jest reportaż. Chciałam sprawdzić czy taka forma mnie do siebie przekona czy będzie to jednorazowa przygoda. Jak się okazało?

'To paradoks: nie znosiłam niegrzecznych i hałaśliwych dzieci, a Bóg dał mi Martę. Dostałam bolesną nauczkę. Ale cieszę się z tej lekcji. Dzięki niej nauczyłam się pokory i akceptacji innych.'

Autor przedstawił dzieci chore na ADHD, autyzm lub zespół Aspergera. Ich historia opowiedziana została przez rodziców, najczęściej matki. Przedstawiły one cały proces, od diagnozy po dostępne metody leczenia i pomocy. Niejednokrotnie diagnoza zostaje postawiona późno, nie da się jednoznacznie stwierdzić na co dokładnie dziecko choruje. I przede wszystkim z jakimi problemami musi się mierzyć każdego dnia w swojej głowie.

Najtrudniejsze w całej tej sytuacji przede wszystkim dla rodziców jest fakt, że takie dzieci nie są rozumiane. W szkole są szykanowane i wyśmiewane, na ulicach oceniane przez obcych ludzi. Ile razy zdarzyło się, że takie dziecko wpadło w szał? Każdy oceniał je z perspektywy tego, że jest niegrzeczne lub źle wychowane. Czy ktoś w takim momencie zastanawia się czy dziecko jest po prostu chore? Za każdym razem jest szufladkowane, określane mianem patologii. A problem często jest dużo poważniejszy.

'Pół biedy, jeśli takie rzeczy gadają ludzie, którzy nie mają wykształcenia psychologicznego ani pedagogicznego i nigdy nie zetknęli się z dziećmi z zaburzeniami. Ale jeżeli nauczyciele potrafią powiedzieć, że dzieci z ADHD to patologia, to o czym mówimy?'

Bardzo rzetelny i wciągający reportaż. Przedstawia to, o czym wielu ludzi nie myśli. Dzieci, które nie są tolerowane przez społeczeństwo ze względu na swoją inność. To nie ich wina, że w ich głowie dzieje się dużo więcej niż u zdrowego człowieka. Czy jest to powód do tego, aby takie dziecko przekreślać? Czy nie powinniśmy jako społeczeństwo przestać oceniać, a czasami wyciągnąć pomocną dłoń?

'Później przyszedł bunt. Wściekłość. Dlaczego to spotkało właśnie nas?!'

OCENA: 9/10

~A.

Czytaj dalej »