#271 'Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci' Jacek Hołub

 

Jak już się na coś uprę to nie łatwo mnie od tego odciągnąć. Dlatego też pochłaniam reportaże jeden za drugim. Czy ten tytuł okazał się równie wartościowy co poprzednie?

'Czuję się tak, jakby mnie nie było. Bo tak naprawdę mnie nie ma, nie istnieję jako ja. Nie mam swojego życia. Jestem dodatkiem do Justysi. Jesteśmy nierozłączne, cały czas się nią zajmuję. I nie widzę szansy, żeby to się miało zmienić.'

W Polsce rodzi się wiele dzieci o różnym stopniu niepełnosprawności fizycznej lub psychicznej. Autor przedstawił historię pięciu matek i ich dzieci. To właśnie one poświęciły swoje życie w walce o własne dziecko. Często walka jest nierówna, a efekty prawie niezauważalne. Kobiety robią wszystko, aby ich dzieciom żyło się chociaż odrobinę lepiej. Walczą o ich samodzielność, co często nie jest możliwe.

Najczęściej to właśnie kobiety poświęcają się opiece nad niepełnosprawnym synem czy córką. Mężczyzna jeśli jest to zatraca się w pracy. Zdarza się też tak, że po prostu odchodzi. Matka nie może odejść, prawda?

W naszym kraju przepisy są bardzo rygorystyczne. Kobiety z reportażu podjęły oczywisty temat aborcji. Naturalne jest, że ile osób tyle opinii, jednak każdy, kto podejmuje decyzję za kobiety powinien przeczytać te historie. Powinien zastanowić się nad tym, do czego mogą one doprowadzić i jak wygląda życie z nieuleczalnie chorym dzieckiem.

'Wciąż nasłuchuję. Ciągle coś mnie niepokoi. Jakby wisiał nad nami jakiś cień.'

Polecam tę książkę. Historie są bardzo przejmujące, jednak otwierają oczy na to jak wygląda życie z niepełnosprawnym dzieckiem. Ilu wymaga to wyrzeczeń i poświęceń od matek. Każdy powinien skupić się na lekturze tej książki, aby nauczyć się empatii i zrozumienia.

'Z boku każdy umie doradzać: że nie mogę poświęcać się całkowicie dziecku, bo na dłuższą metę nie dam rady, że powinnam dbać o swoje zdrowie.'

OCENA: 8/10

~A.